120 uderzeń serca

Cezary 2018: najlepszy film, najlepszy scenariusz oryginalny (Robin Campillo), najlepsza drugoplanowa rola męska (Antoine Reinartz), najlepszy debiut aktorski (Nahuel Pérez Biscayart), najlepszy montaż, najlepsza oryginalna ścieżka dźwiękowa
MFF w Cannes 2017: konkurs główny, Nagroda Jury (Robin Campillo), Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych FIPRESCI, Nagroda François Chalais, Palma ‘Queer’
Europejskie Nagrody Filmowe 2017: najlepszy montaż
MFF w San Sebastián 2017: najlepszy film
Nagroda LUX 2017: oficjalna selekcja
Festiwal All About Freedom 2017: najlepszy film

Gdy czujesz gniew i sprzeciw wobec tego, co robią politycy, nie czekaj. Walcz o swoje prawa. Porywający film o sile młodości i narodzinach pełnego pasji i furii ruchu sprzeciwu na początku lat 90.

W filmie Campillo euforia spotyka rozpacz, a przyspieszone bicie serca przypomina tykanie odliczającego czas zegara. Bo o wyścig z czasem tu chodzi: są wczesne lata 90-te, epidemia AIDS zbiera we Francji żniwo przy cichej zgodzie rządu i koncernów farmaceutycznych. Zmowę milczenia wokół choroby akcjami, marszami, happeningami starają się przerwać aktywiści z paryskiego ACT UP. 120 uderzeń serca to pełen pasji i furii portret młodości spotykającej śmierć, rasowe, rozdyskutowane kino polityczne i poruszająca love story. To także zbiorowy portret pokolenia, chyba ostatniego, które tak namiętnie wierzyło w możliwość zmiany i w to, że politykę trzeba uprawiać na ulicach. Wyróżniony Grand Prix przez canneńskie jury (na czele którego stał Pedro Almodóvar) film Campillo jest powrotem do lat 90 – tych: reżyser sam był aktywistą ACT UP, a jego partner zmarł na AIDS.