W Kinie Pod Baranami zaczęłam pracę prawie dwanaście lat temu. Mogę powiedzieć, że to mój drugi dom. Znam tu wszystkie zakamarki. Mam klucze do każdych drzwi.
Nie jestem jednak filmoznawcą. Nie znam się na nurtach i kadrach, nie interesują mnie prestiżowe nagrody, ani opinie krytyków. W filmach szukam przede wszystkim emocji. Na przykład nieustannego zadziwienia światem, jakie towarzyszy bohaterowi Tam gdzieś musi być niebo - filmu ciepłego, skromnego i pełnego empatii dla drugiego człowieka.
Albo wyzwalającej potrzeby buntu wobec rodziny, tradycji, społeczeństwa, w którym żyje młoda Macedonka w Bóg istnieje, a jej imię to Petrunia.
Lub obezwładniającego lęku, który żonie pewnego reportera wojennego nie pozwala żyć własnym życiem (53 wojny).
A może nawet przerażenia, które potrafi zakraść się w środku lata, w pełnym słońcu, w Midsommar. W biały dzień.